Mijn weg naar vrijheid.
Wat weet ik van het
leven?
Wat weet ik van hiv?
Wat weet ik van
stemmen horen?
Dat is de kunst dit
te ontdekken.
Creatief
als ook gelukkig
als in een spel
en niet als alleen
onheil en met beperkingen.
De vrijheid.
Vrij worden van
binnen.
Innerlijk vrij.
Ik kan weer gelukkig
zijn met mijn beperkingen.
Gelukkig zijn is ook
een ervaring.
Ik ben dat gaan
leren.
Ik kon toch ook
ongelukkig zijn?
Vrijheid ervaren.
Hier en nu.
Iedereen leeft zijn
of haar leven in het worden van een ervaringsdeskundige, denk ik.
In kracht.
De kracht kan ook
humor zijn maar ook verdriet.
Mijn leven met hiv en
stemmen horen.
Leven als een
ervaringsdeskundige met kennis en wegen.
Leren
mijn leven
deskundig te zijn.
Jong naïef, open,
ouder word wijs.
Worden is als lopen.
Jong naïef open
ouder.
Loop wijs, word
grijs.
Deskundig worden.
In daden en in
handelingen.
In het denken en
voelen één zijn. Al-één.
Deskundig leren zijn
mijn leven en het
leven.
Leven het leven.
Psychische
kwetsbaarheid.
Ik voelde mij als een soort gevangene van de maatschappij en
van de stemmen die ik hoorde.
Ik ging langzaam aan in tijd achteruit. Ik ging onder. Ik
dacht: hier kom ik nooit meer uit.
En toen kwam mijn lach: ik kom er ooit weer uit. Ik heb
mijzelf de eeuwigheid gegeven.
Ik begon stemmen te horen en langzaam aan verdween mijn
vertrouwen in de maatschappij en ook in de hulpverlening.
Stemmen. Negatief over mij als weg met mij. Stemmen.
Negatieve donkere stemmen die ik vaak hoorde. Ik voelde mij levend in de hel in
mijn huis.
Ik had veel tijd nodig. Tijd.
Hulp? Dan zou dat opname moeten zijn dacht ik. Gesprekken
zag ik niet zitten.
Ik ging wel praten met een psycholoog maar deed dat
eigenlijk alleen omdat ik dat moest van de sociale dienst. k had veel tijd
nodig. Tijd.
Hulp? Dan zou dat opname moeten zijn dacht ik. Gesprekken
zag ik niet zitten.
Hoe leg je uit aan iemand die zelf geen stemmen hoort, wat
ik allemaal hoor, dacht ik dan.
Ik ging fysiek achteruit. Ik wist dat heel goed. We leven en
we sterven.
Het werd moeilijk. Praten lukte niet meer. Er gebeurde veel
in mij.
Ik heb eens mijn huisarts gebeld dat ik mijn tas had gepakt
voor het ziekenhuis.
Of de huisarts opname kon regelen. Hij zei dat ik bij de GGZ
moest zijn.
Ik zei: daar loop ik al.
Ik werd niet echt gehoord. Mijn lichamelijke klachten werden
gezien als psychisch alleen.
Ik had tijd nodig. Met veel tijd kwam ik er wel. Hoe loste
ik dat op.
Ik moest op een dag naar de huisarts voor nieuw recept.
Onderweg op de fiets stortte ik in.
Ik keerde om en belde thuis de assistent van de huisarts dat
ik me wilde laten opnemen.
In mijn huis ging het niet meer.
Ik kreeg een intake gesprek. Ik was emotioneel en fysiek een
wrak. Ik kon me eindelijk laten gaan. Ik kreeg eindelijk hulp wat ik wel wou en
nodig had.
Van opname ging ik naar een beschermende woonvorm.
In één keer keerde het tij. Ik voelde me enorm goed over de
woonvorm. Toen ik daar net woonde werd ik doodziek. Ik ging met een ambulance
naar het ziekenhuis. Ze wilde bloed afnemen en toen zei ik: doe ook maar een
hiv test. ’s Avonds hoorde ik dat ik aids had en toen werd het stil in mij en
rustig. Eindelijk wist ik wat ik had en wat er mis was.
Jammer dat ik niet eerder gehoord werd in mijn lichamelijke
klachten.
Ik ging van het streekziekenhuis zo ziek als ik was naar
Groningen en kreeg goede medicijnen en ik knapte vrij snel weer op.
Ik had o.a. een dubbele longontsteking en ik woog nog maar 64 kilo .
In middels gaat het al enkele jaren best goed doordat ik
goede pillen krijg van het UMCG.
Door de goede pillen van tegenwoordig is het zo dat ik geen
aids meer heb maar hiv.
Ik heb veel last gehad van de bijwerkingen van de pillen. Ik
was vaak misselijk en doodmoe.
Ik dacht wel eens om te stoppen met de hiv remmers. ‘Hoe ver
ga je met doorleven’ dacht ik dan. Ik ging door met leven en ben daar nu blij
om. Het gaat steeds beter met me en ik heb niet veel last meer van de bijwerkingen
van de medicijnen.
Mijn ervaring als cliënt en patiënt van deze samenleving. Je
kan als mens ook moe worden van de maatschappij en van de hulpverlening. Bij
mij was dat zo. In de beschermende woonvorm werd dat anders. In de woonvorm
voel ik met mijn hiv en met de stemmen die ik hoor dat ik kan zijn zoals ik
denk en voel.
de drie thema’s die gelden voor mij de laatste jaren zijn:
stemmen horen, hiv en vrijheid.
Harmonie vinden in hiv en in stemmen horen.
Dat was en is mijn leerschool. Vrij worden.
Soms was het flink moeilijk: mijn binnen wereld en de wereld
om me heen. Soms verwarrend.
Ging ik bijna als ten onder. Net niet.
En bleef ik leven en kwam ik in rustiger vaarwater terecht.
Werd ik ouder en wijzer.
Valt alles steeds meer in elkaar. Als een puzzel.
Medicijnen zoals antipsychotica zijn een hulpmiddel als een
steuntje in de rug, maar ik zou
het niet kunnen zonder mijn eigen kracht.
Ik had lange tijd last van stemmen maar de stemmen hebben
meer en meer last van mij.
Ik heb ook een stem. Mijn eigen kracht. Ik zelf ben het
centrum van mijn wereld.
Wat mij hielp als ik veel last had van stemmen: Terug
praten. Schrijven. Muziek draaien. Korte wandelingen. Maar de voorbeelden
werkten niet altijd.
Wat mij sterker maakte was om te denken de gedachte: hier en
nu heb ik er last van maar er komt een moment dan is het verleden tijd.
Al voor mijn besmetting uitbrak als ziekte kon ik niet meer
gelukkig zijn.
Al voor mijn leven veranderde in het horen van stemmen, kon ik niet meer
gelukkig zijn.
Ontmoette ik grote obstakels. Liep ik vast.
En ging ik bijna ten onder, emotioneel en dacht toen: ik ben
gek geworden.
Mijn weg liep dood en maakte ik een nieuw pad met mijn
beperkingen zoals de neuropathie. De zenuw uiteinde en spieren in mijn voeten
zijn aangetast. Ik heb daardoor vaak pijn. Het is wel wat verbetert: in het
verleden kon ik de trap niet op of af.
Ik loop inmiddels veel beter en heb leren omgaan met de pijn
in mijn voeten.
Alles hangt samen. Alles ervaren als één. Ziek en gezond.
Arm en rijk. De polen verenigen in het zoeken en vinden van de harmonie. Mijn weg gaat door maar niet meer zoals
vroeger.
Alles is veranderd in mij en ben daar blij om.
Ik ging weer schrijven en
langzaam aan als het ware opnieuw leren praten. Over mijn
gevoelens. Over mijn gedachten. Dit heeft wel enkele jaren
gekost. Maar het was de moeite waard. Wat ik bedoel: praten kan heel makkelijk
zijn. Het kan ook heel moeilijk zijn.
Mijn wereld en de wereld van anderen.
Ik kan weer gelukkig zijn met mijn beperkingen. Gelukkig
zijn is ook een ervaring.
Vrijheid ervaren. In kracht. Mijn kracht. De kracht kan
humor zijn maar ook verdriet.
De lange Nachtmerrie, die ik had, het is mijn verleden tijd
die soms nog nawoekert hier en nu.
Leefde ik in grote angsten als het doorleven van mijn angst
en het laten bestaan van mijn verleden.
We leven ons leven en worden die ervaring dus rijker. En
armer. Zoals mijn ziekte die uitbrak. Armer en rijker. Ik werd er ook rijker
van. Voel mij bijv. rijk als ik schrijf.
Lijden. Loskomen van lijden. Bevrijden.
De wegen naar wijsheid, inzicht en kennis openen zich dan
vanzelf wanneer je werkt,
denkt en voelt vanuit en in kracht.
Tijd.
Ik verdronk bijna.
Ik dacht: “hier kom
ik nooit meer uit.”’
Toen kwam daar mijn
lach: “Ik kom er ooit weer uit”.
Ik heb mezelf de
eeuwigheid gegeven.
Zijn
de eeuwigheid
hier en nu.
Innerlijke vrijheid.
Ik kom steeds meer uit bij de kern. In mezelf.
Ik woon weer sinds eind april 2010 op mezelf.
Ik heb geen antipsychotica meer sinds november 2010.
Ik voel me zonder medicatie veel beter.
Mijn dossier bij lentis is dicht sinds januari 2011.
Ik ben in dienst bij lentis sinds 17 januari 2011 voor
ongeveer 8 uur per maand als ervaringswerker, in project ‘BEL’. Ik heb een jaar
contract.
Ik geef o.a. presentaties met powerpoint en geef de cursus
Herstellen doe jezelf.
Ik ga nog steeds vooruit per week.
Het gaat goed.
Mijn weg naar vrijheid.
Wat weet ik van het
leven?
Wat weet ik van
beperkingen?
Zoals psychose en
depressie en het horen van stemmen?
Dat is de kunst dit
te ontdekken.
Creatief
als ook gelukkig
als in een spel
en niet als alleen
onheil en met beperkingen.
De vrijheid.
Vrij worden van
binnen.
Innerlijk vrij.
Ik kan weer gelukkig
zijn met mijn beperkingen.
Gelukkig zijn is ook
een ervaring.
Ik ben dat gaan
leren.
Ik kon toch ook
ongelukkig zijn?
Vrijheid ervaren.
Hier en nu.
Iedereen leeft zijn
of haar leven in het worden van een ervaringsdeskundige, denk ik.
In kracht.
De kracht kan ook
humor zijn maar ook verdriet.
Mijn leven met mijn
beperkingen.
Leven als een
ervaringsdeskundige met kennis en wegen.
Leren
mijn leven
deskundig te zijn.
Jong naïef, open,
ouder word wijs.
Worden is als lopen.
Jong naïef open
ouder.
Loop wijs, word
grijs.
Deskundig worden.
In daden en in
handelingen.
In het denken en
voelen één zijn. Al-één.
Deskundig leren zijn
mijn leven en het
leven.
Leven het leven.
Psychische
kwetsbaarheid.
Ik voelde mij als een soort gevangene van de maatschappij en
van de stemmen die ik hoorde.
Ik ging langzaam aan in tijd achteruit. Ik ging onder. Ik
dacht: hier kom ik nooit meer uit.
En toen kwam mijn lach: ik kom er ooit weer uit. Ik heb
mijzelf de eeuwigheid gegeven.
Ik begon stemmen te horen en langzaam aan verdween mijn
vertrouwen in de maatschappij en ook in de hulpverlening.
Stemmen. Negatief over mij als weg met mij. Stemmen.
Negatieve donkere stemmen die ik vaak hoorde. Ik voelde mij levend in de hel in
mijn huis.
Ik had veel tijd nodig. Tijd.
Hulp? Dan zou dat opname moeten zijn dacht ik. Gesprekken
zag ik niet zitten.
Ik ging wel praten met een psycholoog maar deed dat
eigenlijk alleen omdat ik dat moest van de sociale dienst. k had veel tijd
nodig. Tijd.
Hulp? Dan zou dat opname moeten zijn dacht ik. Gesprekken
zag ik niet zitten.
Hoe leg je uit aan iemand die zelf geen stemmen hoort, wat
ik allemaal hoor, dacht ik dan.
Ik ging fysiek achteruit. Ik wist dat heel goed. We leven en
we sterven.
Het werd moeilijk. Praten lukte niet meer. Er gebeurde veel
in mij.
In mijn huis ging het niet meer.
Ik kreeg een intake gesprek. Ik ben ruim 8 maanden opgenomen
geweest. Bijkomen. En maar slapen.
Van opname ging ik naar een beschermende woonvorm.
In de woonvorm kon ik mezelf zijn.
Een thema van mij is: innerlijke vrijheid.
Harmonie vinden in mijn beperkingen.
Dat was en is mijn leerschool. Vrij worden.
Soms was het flink moeilijk: mijn binnen wereld en de wereld
om me heen. Soms verwarrend.
Ging ik bijna als ten onder. Net niet.
En bleef ik leven en kwam ik in rustiger vaarwater terecht.
Werd ik ouder en wijzer.
Valt alles steeds meer in elkaar. Als een puzzel.
Medicijnen zoals antipsychotica zijn een hulpmiddel als een
steuntje in de rug, maar ik zou
het niet kunnen zonder mijn eigen kracht.
Ik zelf ben het centrum van mijn wereld.
Alles hangt samen. Alles ervaren als één. Ziek en gezond.
Arm en rijk. De polen verenigen in het zoeken en vinden van de harmonie. Mijn weg gaat door maar niet meer zoals
vroeger.
Alles is veranderd in mij en ben daar blij om.
Ik ging weer schrijven en
langzaam aan als het ware opnieuw leren praten. Over mijn
gevoelens. Over mijn gedachten. Dit heeft wel enkele jaren
gekost. Maar het was de moeite waard. Wat ik bedoel: praten kan heel makkelijk
zijn. Het kan ook heel moeilijk zijn.
Mijn wereld en de wereld van anderen.
Ik kan weer gelukkig zijn met mijn beperkingen. Gelukkig
zijn is ook een ervaring.
Vrijheid ervaren. In kracht. Mijn kracht. De kracht kan
humor zijn maar ook verdriet.
De lange Nachtmerrie, die ik had, het is mijn verleden tijd
die soms nog nawoekert hier en nu.
Leefde ik in grote angsten als het doorleven van mijn angst
en het laten bestaan van mijn verleden.
We leven ons leven en worden die ervaring dus rijker. En
armer. Zoals mijn ziekte die uitbrak. Armer en rijker. Ik werd er ook rijker
van. Voel mij bijv. rijk als ik schrijf.
Lijden. Loskomen van lijden. Bevrijden.
De wegen naar wijsheid, inzicht en kennis openen zich dan
vanzelf wanneer je werkt,
denkt en voelt vanuit en in kracht.
Tijd.
Ik verdronk bijna.
Ik dacht: “hier kom ik
nooit meer uit.”’
Toen kwam daar mijn
lach: “Ik kom er ooit weer uit”.
Ik heb mezelf de
eeuwigheid gegeven.
Zijn
de eeuwigheid
hier en nu.
Innerlijke vrijheid.
Mijn dossier bij lentis is dicht sinds januari 2011.
Ik ga nog steeds vooruit per week.
Het gaat goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten